Eerste verhaaltje

Hoe het begon

De vloer kraakte, maar er was niemand in de kamer.
Ik wist wel dat er niemand was maar toch ben ik er elke keer bang voor
De laatste tijd zit het misschien tussen mijn oren, maar het lijkt of ik overal schimmen zie en overal iets raars hoor.
Toch ben ik er nog steeds van overtuigd dat het de wind is en dit oude huis. Spoken, geesten en schimmen bestaan immers alleen maar in films.
Ik probeer te gaan slapen en mijn deken drukt zacht tegen me aan. Plotseling trekt de deken iets strakker tegen mijn lijf.
Ik schrok wakker, het was allemaal maar een droom, gelukkig! Maar, waar ben ik? Wie ben ik?!
De kamer herkende ik niet. Niks herkende ik. Alles leek te draaien en ik sloot nog even mijn ogen.
De deur ging open, een vrouw in een wit pak stapte naar binnen. 'Hoe voel je je?'
Ik was net weer wakker van de nacht die dagen leek te hebben geduurd. 'Mijn hoofd bonkt, maar verder gaat het oké denk ik.'
Ik stotterde bij elk woord dat ik zei, 'het komt allemaal goed met je!' Zei de vrouw op een geruststellende toon.
Nog steeds niet wetende waar ik was probeerde ik de ruimte opnieuw in me op te nemen, maar het hielp niks. 'Waar ben ik eigenlijk?', vroeg ik daarom tenslotte aan de vrouw.
'Niet te veel nadenken' zei de vrouw. 'Ga maar weer even liggen, we gaan wat testjes bij je doen'
Ik ging weer met m'n hoofd in het kussen liggen en probeerde me te ontspannen, maar de onwetendheid over waar ik was zorgde voor lichte paniek.
Er kwamen nog een paar mensen de kamer in lopen. De vrouw deed een mondkapje bij me op. ‘Ga maar weer lekker slapen.’
Het puntje van een scherpe naald verdween in m'n arm. Mijn oogleden werden zwaar en ik zakte langzaam weg.

Ik werd wakker onder een grote boom, de zon scheen fel tussen de bladeren door.
Ik wilde mijn hand omhoog steken naar de appels die aan de takken groeide, maar mijn arm wilde niet meewerken. Ik probeerde mijn andere arm op te tillen, maar ook daarbij leek het alsof er een zwaar gewicht aan hing.
Mijn hoofd kon ik gelukkig wel bewegen. rechts van me was een groot bos, maar toen ik de andere kant opkeek verstijfde ik.
Er was niks, afgezien van een eindeloze woestijn. Alle bomen die er ooit gestaan moeten hebben zijn waarschijnlijk afgebrand. Was dit een teken, zoals ik zo vaak zag ik dromen?
Mijn spieren waren eindelijk in staat te bewegen. Langzaam, stond ik op. Iedereen die dichterbij was dan een kilometer kon mijn botten horen kraken
Ik kon, als ik me helemaal uitrekte, een appel van de boom plukken. Langzaam etend van mijn appel ging ik onderzoek uit. Ik moest weten wat er gebeurd was.
Ik voelde met mijn handen in mijn zakken.. Er zat een audio recorder in mijn rechter achter broekzak. Zoekend naar andere voorwerpen in mijn zakken speelde ik het bandje af.
Op het bandje was geen muziek te horen, maar een stem. Mijn stem. Ik probeerde te horen wat mijn stem op het bandje zei, maar het was te zacht. Ik kon alleen af en toe enkele woorden horen.
“Stop...verder....de muur ...” Het bandje stopte. Ik raakte licht in paniek. Waarom moest ik stoppen? En wanneer had ik dit opgenomen?
Hoe hard ik ook nadacht, ik kon me niks herinneren van een bandje dat ik ingesproken zou moeten hebben. Ik dacht aan het laatste dat ik gehoord had. De muur. Het enige dat een beetje duidelijk was.
Ik loop verder richting het bos. Misschien is de muur achter of zelfs in het bos. Uit mijn linkerbroekzak haalde ik een briefje.. Het was helemaal opgepropt tot een klein balletje. Ik vouw het papiertje zorgvuldig open. Het handschrift was lastig te lezen. maar volgens mij stond er een naam op.
Ik probeerde het handschrift te ontrafelen, maar kwam er niet uit of het Daniell of Daniele was. Zou dat mijn naam zijn of zou het iets anders te beteken hebben?
In mijn hoofd dacht ik na. Ik ben een jongen, dus ik neem aan dat mijn naam Daniel is.
Doelloos liep ik verder. De kale plek die net aan mijn linkerhand lag, komt nu steeds verder achter me te liggen. Ik liep door het bos, hopend dat ik er muur kon vinden.
Het bos bestond uit hoge bomen, met een bladerdak waar zonlicht er moeite mee had doorheen te schijnen. Ik besefte me dat het straks nacht zou worden en dat ik me moest gaan voorbereiden.
Ik had geen idee hoe laat het was. Het zou snel donker worden, dat wist ik wel, maar in de winter wordt het sneller donker dan in de zomer, dus het kon nog steeds best wel vroeg zijn. Ik liep nog verder door in de hoop dat ik een schuilplek voor de nacht kon vinden.